İçeri girmez miydiniz, diyor. Yüzünde yarım bir gülümseme. Onu bütüne mi tamamlasam yoksa yüzüne daha başka bir ifade mi oturtsam, karar veremiyor. Daha üzgün görünebilir belki ya da daha öfkeli. Bu duruma hepsi uyar. Hayır sağ olun, otobüse yetişmem lazım, diyorum. Yalan. Birlikte yaşadıkları evi, onun benim hayatımda olmadığı zamanlarda kaçıp saklandığı yeri ne kadar çok merak ettim. Ona bizden başka bir hayat için sığdırabileceği bir ev yarattım. Odalarında, banyosunda, mutfağında defalarca kere dolaştım. Şimdi eşiğinde durduğum bu evin, o düşsel eve ne kadar benzediğini görmek ilginç olabilirdi.

Son derece nazik davranıyoruz birbirimize, en ortalama ve incitmeyecek kelimeleri tek tek seçerek. Gömleğinin kollarını yukarı sıvıyor, yakası terden ıslanmış. İzmir’in sıcağı işte, diyor, bazen dayanılmaz oluyor. Evet, diyorum, ben artık unutuyorum. Kapının eşiğinde karşılıklı durmuşuz. İçeriden bir haber programının gürültüsüyle, altı yeni kapatılmış nemin kokusu geliyor. Pırasa olabilir. Peki, o zaman, diyor. Ben emanetinizi getireyim. Cevap vermiyorum. Birbirimizle ilk görüşümüz bu. Ben otuz dört yaşındayım, o neredeyse kırk beş. Ben doktorum, o muhasebeci. Ben Ankara’da yaşıyorum, o İzmir’de. Birbirimiz hakkındaki bilgimiz bunlarla sınırlı. Yeniden bakışıyoruz. Birbirimize benziyoruz benzemediğimizi gözden geçiriyoruz belki de. Bir an için burnunu iriliğini ona benzetiyorum. Kapıyı tutan ellerini de. Aynısı.

İçerden yaşlı bir kadın sesi geliyor. Kimmiş o Cemal? Annesi. Adını biliyorum. Şa-di-ye. Çocukluğumun duvarlarına çarpıp adını, annemin dudaklarından dökülen tek kelimelik bir isim cümlesi olarak hatırlıyorum. Hiç kimse annem, diyor, farkında olmadan. Tamam, ben baktım, merak etme. Ellerini, benden almayı beklerken iki kere sıkıyor. Yüzünde, ne yapmamı istese, istesek de istemesek de ortak bir kaderi paylaşmışız, bu soruna üzülmeyelim yazılı bir kadın ifadesi var. İlk defa gülümseyorum. Bu doğru, onlar için hiç kimseyim. Kapının iki tarafındaki yerlerimiz değişse muhtemelen ben de aynısını yapacaktım. Annem üzülmesin diye. Bir dakika, müsaadenizle, diyor içeri gidiyor. Kapıyı yüzüme kapatmayacak kadar düşünceli.

Bu sıradanlar burada kuruyor, fazla güneşli, üstelik serin de rahat durmuyor, yapraklarını döküyorsun. Kaç kere söyledim şu balkon demirlerinin arasına başını sokup durma. Bütün gün sokağı seyredip duruyorsun. Kimi bekliyorsun bilmem ki? Sakız sardunyası saksılarını tek tek balkonun demirlerine bağlı halkalarından çıkarıp kim bilir kaç kere mutfak balkonuna taşıyoruz. Elleri hınçlı. Oysa mutfak balkonunun da aynı cepheye baktığını, güneşi hep aynı saatlerde aldığını, aslında suçlunun ne güneş, ne de benim yaramazlığım olduğunu ikimiz de biliyoruz. Bu gece gelmeyecek. Balkonda çiçeklerden açılan boşlukta rahatlıyorum. Saksılar boşaltıldığı demir halkalardan birine oturuyorum. Kollarımı kavuşmuş yerden etrafı seyrediyorum. Çocuklar yarı karanlık sokakta bisiklete biniyor. İçlerinden biri orada olduğumu fark ediyor. Cevdet, en iyi arkadaşım. Babası Dev-Sol davasından dört yıldır içeride, annesi kahve içerken anneme ağlıyor. Aşağıdan bağırıyor. Gelsene, bak babam bisiklet yollamış. İki elimi kaldırıp, Yok, diyorum, ben babamı bekliyorum. Belki bana da bisiklet getirecek. Hatay sırtlarında bir apartman balkonu. Uzakta karanlık köpekler havlıyor. Ay ışığı kaçarsa, Alsancak Limanı’ndaki gemiler aydınlatıyor.

Pırasa kokusu zayıfladı. Soğuyor olmalı. Televizyonda reklamlar. Ses yükseliyor, alçıyor. Araya çabuk çabuk değişen başka sesler giriyor. Cemal, gel şu kanalı değiştir oğlum. İçeri girip, duvardaki pencerenin önündeki kadife koltuğun karşısında dikiliyorum. Kendime tek basıp bir türlü doğrusunu bulamadığım kumandayı elinden alıp kanalı değiştirmek geçiyor içimden. Cemal’i değiştiremez, Cemal’in işini siz var, içeride onun bana bıraktığı saati arıyor. Hem, Şadiye hanım sizin Cemal’le soyadınız aynı, değil mi? Sizin, Cemal’inle soyadınız aynı.

Oysa benim annemle hiç soyadım aynı olmadı. Kapı aralığında gördüğüm sadece ceviz bir portmanto ile yerdeki yeşil, kirli halı.

Neslihan Önderoğlu, İçeri Girmez Miydiniz? (2012)